گفتم شبی به خویش:
این آسمان پیر
بحریست بی کرانه، ولی چشم من مدام
دنبال ناخداست
پس ناخدا کجاست؟
در گوش من چکید صدایی نرم که گفت:
دریاست آسمان و در آن ناخدا خداست!
پی نوشت: گاهی اوقات، فقط سکوت می تونه بهترین همدم لحظه های انسان باشه!
واژه های بی خرد! طاقت شنیدن خیلی از حرفهارو ندارن!!
دریاست، آسمان رو ، از مجموعه شعر مهدی سهیلی (نگاهی در سکوت) انتخاب کردم. این شعر حال و هوای عجیبی به من میده.