چند ماه قبل، خوابی دیدم با موضوع و محتوایی عجیب!
مختصری از آن به شرح زیر است:
« در مکانی وسیع و دشت مانند، جمعیت زیادی را می دیدم که در یک محدوده ی خاص ایستاده بودند و به حرفهای مردی - که گویا راهنمای این جمع بود - با دقت گوش می کردند. مرد میانسال خطاب به جمع اینگونه می گفت: هزاران سال قبل، پیش از میلاد مسیح(ع)، عده ای از جوانان این منطقه، این مکان را برای عبادت و پرستش پروردگار خویش برگزیده بودند و هر شب و هر روز در اینجا عاشقانه خدای خود را می پرستیدند! از آن پس قرن هاست که مردم، همه ساله از راههای دور و نزدیک به زیارت این مکان می آیند و تبرک جسته و حاجت می طلبند ».
این خواب تاثیر عمیقی بر فکر و ذهنم داشت و خوشبختانه حس کنجکاوی ام را برای بیشتر دانستن (در مورد چگونگی عبادت و خداپرستی مردمان اعصار دور) برانگیخت! از اینرو راغب به مطالعه ی کتابی (گزیده ریگ ودا ) شدم که از قبل کمی با آن آشنا بودم. برخی قدمت این کتاب رامربوط به ۵ تا ۶ هزار سال قبل از میلاد مسیح دانسته اند و بعضی تاریخی در حدود ۱۲۰۰ سال قبل از میلاد مسیح را برای آن در نظر گرفته اند! در هر صورت، در این کتاب قدیمی ترین سرودهای آریایی هند آمده است.
در افکار گویندگان سرودهای ریگ ودا سه دسته تطور دیده می شود:
۱- چند خدایی یا طبیعت پرستی
۲- یکتا پرستی
۳- وحدت وجود فلسفی
اوشس (سپیده دم) یکی از خدایان برجسته ی عصر ودایی است که در حدود ۲۰ سرود در ریگ ودا در توصیف او مندرج و بیش از ۳۰۰ بار نامش در سرودهای مختلف آمده است.
خطاب به اوشس ( که مختصری از آن در پست قبل ذکر شد) معرف فکر چند خدایی یا طبیعت پرستی در ریگ وداست!
کفر و اسلام در رهش پویان / وحده لاشریک له گویان