خدا بدون اینکه چیزی آویزان کرده باشد راههای پست و بلند آسمان را منظم کرد ، شکافهای وسیعش را به هم پیوست ، میان موجودات مشابه ارتباط برقرار ساخت. برای فرشتگانی که دستورش را از آسمان می آورند و اعمال خلق خدا را بالا می برند زحمت پرواز در آسمان و بالا رفتن را آسان ساخت.
آنگاه که آسمان دود بود دستوری صادر کرد ، قطعه های پراکنده ی آن به هم نزدیک شدند و پس از اینکه راهی در آن وجود نداشت درب های ورود آن را گشود و« شهاب ثاقب » ستاره های درخشنده را برای نگاهبانی آن ها گماشت. آسمان را در فضای باز با دست خود از سقوط نگاهداشت و به آن دستور داد تسلیم امر خدا باشد.
خدا خورشید را وسیله ی دیدنی و علامت روز قرار داد و ماه را علامت شب که نورش محو گردیده است. خورشید و ماه را در مسیر حرکت انتقالی و وضعی قرار داد و راه حرکت آنان را در مدارجی که باید بپیمایند معین کرد تا فرق میان شب و روز روشن گردد، شماره ی روزهای سال معلوم باشد و حساب جهانیان منظم شود. سپس خدا در وسط آسمان فلک را معلق کرد و زینت های آن: مروارید های پنهان و چراغ های روشن را برقرار ساخت. با فرشتگان نگهبان استراق سمع کنندگان را مورد حمله قرار داد.
آسمان تسخیر شده را با ستاره های سعد و نحسش همه را در شرائطی که تسلیم خداست به حرکت در آورد.
نهج البلاغه / خطبه ی شمارۀ 90