نوشتن پست قبلی، انتقادهایی را در پی داشت، برخی از دوستان عزیز که بیش از 5 سال است اینجا را می خوانند معترض بودند که من عیب مردم را فاش کرده ام! و این نوع نوشتن را صحیح نمی دانستند و همین طور در بخش نظرات دوست محترم من فرمودند:

" فقط خوبی هایی رو که می بینید ، ببینید و این با آرامش شما همراه است .
در دلتان ایراد نگیرید بر بندگان خدا ، آن ها نیاموخته اند که چگونه تماشا کنند . از لبخندهایشان شاد شوید و بگذرید ... ما در کنار هم معنی پیدا می کنیم! "

در اینجا لازم می بینم راجع به این موضوع بیشتر صحبت کنیم!

ابتدا در این پست سوالاتی را از شما عزیزان می پرسم؟

- آیا تنها دیدن خوبی ها کافی است؟ نباید بدی ها، بی عدالتی ها و ناهنجاری ها را در جامعه و پیرامون خود ببینیم؟؟

- به نظر شما انتقاد از رفتار کسی که شما او را نمی شناسید غیبت محسوب می شود؟

- آیا درست است که تنها از لبخند دیگری شاد شد و از بیماری روح او به سادگی گذشت؟

همه می دانیم که اگر ویروس یا هر عامل مخرب و بیماری زای دیگری در بدن هر موجود زنده ای ، که در واقع یک سیستم است، وارد شود، اولین عکس العمل آن سیستم، هشیاری و مبارزه با آن ویروس یا .. است! چرا که این عکس العمل و ستیز، برای زنده، سلامت و پایدار ماندن موجود زنده از ضروریات محسوب می شود.

- شما اگر انسانی را ببینید که از ارتفاع سقوط کرده و دست یا سر او شکسته است به او لبخند می زنید و می گویید اشکالی ندارد که پایت شکست در عوض قلبت را ببین چقدر خوب کار می کند!؟

 یا اگر کسی را ببینید که از بیماری روحی خاصی رنج می برد به او یا خانواده اش می گویید مهم نیست! مهم این است که چشم هایش زیباست!!!

همه ی ما در کنار هم وقتی معنا پیدا می کنیم که دردهای جسم و روح هم را بفهمیم، درک کنیم، عبرت بگیریم!و ..

ادب از که آموختی، از بی ادبان را از یاد نبریم!

ما در قبال این زشتی ها در جامعه مسئول هستیم. همه ی ما!

بی تفاوت بودن و دردی را در خود نداشتن از این رفتارها، نشان خوبی برای ما نیست!